Wat zijn we toch aan het doen? Wat drijft ons tot de dood? Welk mechanisme zet ons aan tot destructief gedrag? Verwonderd ben ik als ik verneem dat mensen in Japan zich laten verleiden om door te werken tot dat ze er letterlijk en figuurlijk bij neervallen. Er reizen bij mij vragen op, geïntrigeerd kijk ik naar de documentaire op tv en vraag mij af of mijn persoonlijke mechanisme ook zo werkt als van die mensen in Japan. Vast niet, stel ik geruststellend voor mij zelf vast terwijl ik op de bank zit. Ik sta veel bewuster in het leven en zo ver als die mensen, zou ik nooit gaan. Toch merk ik tijdens het schrijven van deze column op dat ik mij ga afvragen of dit echt zo is. Ben ik zo anders? Zijn wij Nederlanders en onze maatschappij zo anders?
Mijn vermoeden is van niet maar meer onderzoek is nodig. In mijn zoektocht naar de oorsprong van dit fenomeen hoop ik te achterhalen wat de kern is. Waarom doen wij dit?
Mensen worden gemotiveerd hard te werken. De verwachtingen van o.a. de werkgevers zijn zo hoog en niemand durft aan te geven dat het zo niet langer kan. In Japan ontstaan er bedrijven die slaapmogelijkheden faciliteren. Mensen kunnen tijdens de werktijden even gaan slapen tegen betaling. Niemand mag dit weten en dit gebeurt dus vaak stiekem. Je eigen grenzen aangeven, even stilstaan en rusten, zelfverzekerd gaan staan voor wat je voelt enz. is not done. Ten koste van onszelf en uiteindelijk ook onze omgeving gaan we door. Er ontstaan psychische en lichamelijke klachten, verwardheid en toch gaan we maar door. Iedereen ervaart weleens stress. Best normaal toch? Maar wanneer is het genoeg, wanneer is het teveel? Geef jij je grenzen aan en kan jij stoppen of ga jij door met “hoge (reis)koorts”?
